Als ik geknield voor de zitbank zit om iets van de grond te
rapen, staat Ila, mijn kleindochter van zes, ineens voor me, ze doet haar armen
om mijn nek en zegt:” Kan je nu opstaan, opa?, Kan je mij tillen?”
Zij weet al geruime tijd, dat mijn handen niet meer zo goed
functioneren en dat ik nog maar weinig
spierkracht in mijn armen heb. Ze helpt mij dan ook graag met van alles. Ze
zegt dan:”laat mij dat maar doen opa. Jij kan dat niet zo goed “
Nú is het voor mij duidelijk, dat ze wil testen wat ik nog wél
kan. Ik concentreer me op de uitdaging. Zo’n kind weegt toch gauw meer dan 20
kilo. In dit geval zijn het mijn benen en mijn rugspieren, die op de proef
gesteld worden, want haar gewicht hangt nu aan mijn nek. Ik zet eerst mijn
rechter voet op de grond, dan zet ik mijn
ruggengraat recht op mijn lijf en plaats ook mijn linkervoet op de grond.
Eerlijk gezegd weet ik zelf niet of het lukt, of de beenspieren dit gewicht nog
kunnen tillen. Langzaam hef ik mijzelf op, met haar hangend aan mijn buik, en dat lukt prima. Ik sla mijn
armen om haar rug en loop een stuk door de kamer. Daarna buk ik om haar weer op
de grond te laten landen.. Enthousiast
loopt ze naar haar vader en roept: “zie je wel pappa!! Opa kan mij gewoon nog
optillen. Leuk he?”
Kleinkinderen kunnen je zoveel energie geven!!
December 20013
Steef
