Peg sonde
Om negen uur werd ik al
opgehaald door de regio taxi. Compleet met mijn elektrische rolstoel. We waren
de eerste op de afdeling opname. Daar kreeg ik een bed toegewezen en stelde
Christian zich voor als mijn verpleegkundige. Een lekker kopje koffie zat er
niet in, want ik moest nuchter blijven. Van hem kreeg ik zo’n blauw operatiejasje
aan en al vroeg begon hij bij mij ook een infuus aan te sluiten met
antibiotica, dat schijnt nodig te zijn bij dit soort operaties. Een lastig
karwei, vond ik, was, dat ik een slang moest inslikken, zover dat hij in mijn
maag zou arriveren. Dat ging echter tot mijn eigen verbazing, met groot gemak
en heel snel, zodat Christian ons een goed team noemde. Zeker vijf
verpleegkundigen kwamen even kennis maken, maar met een identieke werkkleding
had ik geen flauw idee wat hun functie was. Om half twaalf werd ik opgehaald en
door de onderaardse gang naar de operatie kamer getransporteerd in het bed. Een
vreemd gevoel van : ben ik dat, liggend in een ziekenhuis bed? Waarom doe ik
dit eigenlijk? Het is niet eens nodig, want het is preventief
Op de verkoeverkamer werd ik
op allerlei apparaten aangesloten en daarna was het wachten, tot dat de
anesthesiste zich voorstelde. Zij gaf de voorkeur aan een roesje, maar als het
nodig is zou ze tot narcose overgaan. Het
bleek inmiddels half een. Op de
operatiekamer stelde zich wel acht mensen voor, operatie assistenten, artsen,
anesthesisten, en ineens werd ik weer wakker, lag ik weer op de verkoeverkamer
en was het half twee. Ik heb dus een uur volledig gemist. Langzaam drong tot
mij door dat de operatie al plaats gevonden had. Er werd van alles bij mij gemeten, bloeddruk,
zuurstof, koorts enzovoort, maar het bleek allemaal keurig. Of ik pijn had
vroegen ze wel tien keer, maar ik moest ze teleurstellen, pijn had ik niet,
alleen een rauwe keel en een heel lage bas stem. Al snel kwam Christian mij
weer ophalen. Wies stond op mijn kamer mij op te wachten, maar ze zag aan mijn
gezicht al, dat het goed met mij ging. We hadden afgesproken, dat Wies gewoon
naar huis zou gaan om in haar eigen bed te kunnen slapen en dat bleek ook
achteraf een goede beslissing. Toen ze om een uur of vijf was vertrokken wilde
ik zittend in bed televisie kijken. Voor de afstandsbediening en de koptelefoon
had ik de hulp van de verpleging nodig, want dat kan ik niet zelf. Ook het
knopje om de verpleging te roepen kan ik alleen met veel moeite indrukken,
zelfs het hoog –laag bed aanpassen lukt niet. Maar de avond -verpleegkundige
vond dat geen bezwaar en kwam regelmatig even kijken. Om acht uur besloot ik te
gaan slapen en achteraf gezien was dat heel verstandig. Vanaf ongeveer elf uur
werd ik wakker van een hoop gepraat en het in – en uitlopen van verpleging en
artsen. Er was een oudere man op de zaal gekomen, die gevallen was en een zwaar
bloedend hoofd had. Zeker twee uur waren ze druk met het verzorgen en hield het
geluid mij wakker. Toen het eindelijk rustig werd kwam de nachtzuster weer
bloeddruk meten en nog meer controle doorvoeren. Aan het infuus hing een zak met
water, waardoor ik ook frequent moest plassen. Dat leverde een overvolle nachtzak
op (ik beschik over een condoomkatheder ) en die schoot los! Een nat bed, natte
pyama en een nachtzuster die zich een rustige nacht had beloofd. Ze was niet zo
goed te spreken en ze deed geen moeite mij te verstaan. Na de verschoning deed
ze mij, tegen mijn zin in, een luier om, in plaats van een nieuwe katheder (ik
heb nog meer te doen, meneer! ) Die luier was na een uur weer kletsnat en het
duurde lang voor ze op mijn belletje reageerde. Compleet afhankelijk en zielig lag ik te wezen en nu
snapte ik ook meteen waarom veel mensen
een nacht in een ziekenhuis niet willen. Mompelend deed ze een nieuwe luier om
met de onvergetelijke woorden : ¨nu moet u eindelijk eens gaan slapen, hoor! ¨.
En toen werd het zeven uur, gingen de
gordijnen open en werd ik liefdevol verzorgd door de nieuwe verpleegkundige,
die de nachtzuster had afgelost.
Steef januari 2016
