DE ESSENBURGH

                 DE ESSENBURGH

De verpleegkundige gebruikte veel scheerschuim en ze wreef ook mijn neus in met het witte schuim. Ik maakte een grapje met de woorden : op mijn neus zitten geen haren, toch? . Maar mijn spraak wordt steeds onduidelijker. Ze reageerde wel, maar ik had niet de indruk, dat ze mij begreep, daarom   liet ik haar verder maar begaan. Toen ik gewassen en aangekleed was vroeg ze aan Wies een schaartje en ze begon daarmee mijn neus haren te knippen en ook mijn wenkbrauwen werden bijgepunt. Ik vond dat een luxe service en dat zei ik dan ook, maar zij antwoordde  lichtelijk verbaasd, dat had u toch gevraagd?

Zelfs de ochtend verzorging was geregeld op ons vakantie adres en het appartement was erg ruim en goed ingericht (Landal ) met uitzicht over het Veluwemeer. De binnenstad van Harderwijk bleek mooier dan we gedacht hadden, maar de kinderkopjesbestrating was wel erg zwaar voor Wies, die mijn rolstoel duwde. Gelukkig waren er ook gezellige terrasjes. Op donderdag  Hemelvaartsdag reden we naar Hierden, naar Kasteel de Essenburgh.  Het was schitterend mooi  weer. Een geschenk van de weergoden voor ons 49jarig huwelijk. Wies hoefde daar geen rolstoel meer uit de auto te tillen, want dat werd door Jeroen en Erik overgenomen en de kleinkinderen kropen ombeurten op opa´s schoot. Toen de broers en zusters met partners waren gearriveerd en we koffie hadden gedronken op een zonovergoten terras werd het gezelschap rondgeleid door het kasteel, zodat zelfs de kinderen in de toren mochten klimmen,  we hadden een heerlijke high tea . Daarna hebben we nog uitvoerig door de tuin gewandeld en geborreld op het terras. We sloten af met de wens om dit volgend jaar te herhalen.

Steef  mei 2015

DE LAGERE SCHOOL

DE LAGERE SCHOOL

De titel van het zangspel luidde:

De schamele straatzanger en het miraculeuze lieve vrouwke.

Het werd opgevoerd ter ere van de huldiging van de pastoor. Ik heb geen flauw idee, waarom die man toen gehuldigd moest worden.  Tegenwoordig zouden we het een musical noemen, maar in 1951, ik was elf jaar oud, heette het zangspel.  De schamele straatzanger werd vertolkt door mijn school- en koorvriendje Henkie van Dolen. Ikzelf  had de indrukwekkende rol van Rechter Ruwhart en ik moest Henkie veroordelen tot de doodstraf, omdat hij een van de schoenen van het Mariabeeld had gestolen. Dankzij het miraculeuze lieve vrouwke die de schamele straatzanger  ook haar  andere schoen gaf, werd hij alsnog in ere hersteld en mocht hij een mooie solo zingen.

Het lied waarmee ik als rechter in toga op het toneel kwam, zou ik nog kunnen zingen!!, 60 jaar later.

Ik kreeg een lange krullende pruik op en daarbovenop een zwarte baret. En ik kreeg een snorretje,  dat werd aangeplakt met etherplaksel, waar ik een beetje duizelig van werd bij het inademen. De rol van Maria werd vertolkt door Corrie Heins. Zij woonde op de Ceintuurbaan en was een of twee jaar ouder dan ik, maar mooi dat ze was!!! Zij moest heel lang als standbeeld blijven staan en ik kon altijd moeilijk mijn ogen van haar af houden, alhoewel ik toch nog echt niet naar de pubertijd liep.

Henkie van Dolen en ik zaten ook op het kerkkoor. Daarbij moet je denken aan een grote basiliekachtige kerk, de Willibrordus buiten de Veste. Hij was gebouwd door architect Kuypers en er was een groot orgel achter in de kerk. Wij zongen daar in een jongenskoor samen met een mannenkoor. Dankzij dat koor hoefde ik niet ’s zondags vooraan in de kerk te zitten onder strenge begeleiding van de broeders van de school. Nee, ik en de andere koorknapen zongen  vierstemmige missen op het koor en we liepen in de processie               vooraan. En in de Meimaand en Oktobermaand,(Mariamaanden). als er ’s avonds om zeven uur lof met rozenhoedje was, mocht ik op het koor diverse marialiedjes solo zingen.  

Mijn ouders kregen dan ook als advies voor het voortgezet onderwijs in de zesde klas, dat ik een zang- en muziekopleiding zou moeten volgen, maar daar is niets van gekomen.

22.5.2015  Steef

MIJN EERSTE VRIENDINNETJE

MIJN  EERSTE VRIENDINNETJE.

Aan het einde van de van Ostadestraat ligt de Amsteldijk.  Mijn vader had vlakbij de Amsteldijk een pakhuis, waar de voorraad Peijnenburg koek lag opgeslagen.  Ik kwam daar vaak tegen zessen om hem op te halen als het avondmaal klaar was. Vaak ontmoette ik daar ook Sientje, met wie ik dan wat kletste. Schuin tegenover het pakhuis, op nummer 388 woonde Sientje Otjes, veel later begreep ik, dat haar echte naam Sina was. Ze was heel mooi. Ze had donker bruin haar en mooie ogen. Meer weet ik eigenlijk niet, maar het is ook meer dan 60 jaar geleden. Sientje vond, dat ik heel mooi kon zingen in het kerkkoor. Ze kwam in de meimaand ook  ’s  avonds luisteren naar het koor als ik Maria liedjes moest  zingen.

Op welke leeftijd krijgt een jongen de baard in zijn keel?  Wanneer begint de baard groei op zijn kin? Ik neem aan, dat je dan 14 jaar of ouder bent. Trouwens in de periode die ik nu beschrijf, zat ik nog op de  RK lagere jongensschool St. Martinus. De meisjesschool was drie straten verderop, want de katholieke kerk vond dat jongens en meisjes strikt gescheiden moesten blijven. Dus was ik niet ouder dan twaalf jaar. Bovendien was ik ook nog koorknaap en dat gaat niet meer als je de baard in je keel krijgt. In het taalgebruik van een puber was ik toen op Sientje. Ze was bijna twee jaar ouder dan ik en als ik haar zag werd ik altijd een beetje verlegen, maar ook helemaal trots, want zij was ook op mij. Soms liepen wij samen even naar de Amsteldijk, we spraken dan nauwelijks met elkaar, daarvoor waren we te verlegen, maar ik voelde me dan heel gelukkig.

Hoe ik het gedurfd heb, weet ik echt niet meer, maar in een portiek vlak bij de hoek van de straat gaf ik Sientje een heel schuchter kusje boven op haar lippen, ik was er zelf verbaasd van, maar het voelde of ik zweefde op een roze wolk.  Dat mijn vader juist op dat moment mij zocht om samen met mij naar huis te gaan , had ik niet verwacht en hij had al helemaal niet verwacht om mij in een puberale amoureuze houding aan te treffen. Hij was boos, erg boos en hij sommeerde mij om onmiddellijk met hem mee te gaan en een vriend te zoeken  in plaats van een vriendin.” Je bent nog veel te jong voor die dingen “

Daags voor Pasen had ik van mijn zakgeld een chocolade paasei gekocht. Tien centen kostte dat ei. Ik had het ei in de zak van mijn broek verstopt. Het was mijn geheim.  Het was bestemd voor Sientje. Omdat zij jarig was die dag. Bij het opstaan vond mijn moeder dat ik een paasbeste broek aan moest en ze  pakte de broek met het ei. Ze verwisselde het voor de nieuwe broek. Daar ging mijn cadeautje. Sientje heeft nooit geweten dat ik een verjaardag cadeau  voor haar gekocht heeft en mijn moeder vertelde iedereen hoe liefdevol haar zoon een paascadeau had gegeven.

Steef   22. 5.2015

LOSSE FLODDERS

LOSSE FLODDERS

Manon heet ze, de fysiotherapeute, en ze komt iedere dinsdag. Een vakkundige, zeer betrokken jonge vrouw. Ze is zich bewust van het feit, dat ze me niet beter kan maken, maar dankzij haar oefeningen houd ik mijn spieren nog zo lang mogelijk in beweging ,heeft ze samen met het ALS Centrum bepaald. Zij probeert mij nog een poosje uit de elektrische rolstoel te houden.  Ze rekt mijn hamstrings wat op en duwt aan mijn schouder spieren  zodat ik mijn armen meer omhoog kan bewegen. Ze duwt tegen mijn knieen en trekt aan mijn armen. Ze doet dat met overtuiging . Ik vind fysiotherapie  een mooi beroep.

Op het lotgenoten contact trof een jonge vrouw van 32 jaar. Ze is getrouwd en heeft twee jonge kinderen. Ze heeft al 8 jaar ALS en ze kan nog maar weinig, Haar verhalen lezende, bewonder ik haar nuchterheid en positieve levenshouding. Je zal toch maar op die leeftijd in de bloei van je leven ALS krijgen . Ze heeft een PGB, waardoor ze dag en nacht verzorging heeft en toch nog met het gezin bezig kan zijn.  Op de vraag hoe je kan blijven communiceren als je niet meer kan praten  stelde zij  mij voor om whatsapp te gebruiken zoals zij ook met vrienden en familie doet. Dat lijkt mij een goed idee als ik zover ben.

Elke keer als ik met mijn driewielfiets met trap ondersteuning door de Groesbeekse omgeving fiets kan ik mateloos genieten van het feit dat ik dat nog kan. Er zijn de hele dag door bezigheden die ik niet meer kan, en daar erger ik mij stierlijk aan. Soms is het maar goed dat de bond tegen het vloeken mijn ingehouden kracht termen niet kan horen, want ik vloek dan onhoorbaar, maar heel hard.  Bijvoorbeeld als ik het maaien van het grasveld niet meer zelf kan en aan Wies moet over laten, of als ik met de rollator honderd meter wil lopen, maar moet stoppen omdat ik onvoldoende kracht heb. Dan hoort God mij brommen, totdat de kleine Ila, ons kleinkind, onverwachts mij een hartvormig steentje aanreikt en zegt, dat ik dat gelukssteentje van haar mag hebben en in mijn zak moet bewaren, want dan word je misschien wel gauw weer beter, opa. Houd het dan maar eens droog. 

Steef  Mei 2015