CEINTUURBAAN
AMSTERDAM
Het was een tweedehands, meer dan tien jaar oude Ford
Taunus, waarmee ik die dag over de Ceintuurbaan in Amsterdam langs het
Sarphatipark reed. Toen ik 17 jaar was, verhuisden wij naar de Ceintuurbaan en mijn moeder woonde daar nog steeds en Wies en ik hadden daar na ons huwelijk
ingewoond. Op de zolderetage was in 1967
ons eerste kind geboren.
Plotseling zag ik mijn vader op het trottoir lopen. Ik
herkende zijn loopje en zijn glanzende gladde achterover gekamde haar. Ik
twijfelde geen moment, daar op de stoep, daar liep mijn vader. Ik zocht snel
een parkeerplaats langs de kant van de weg, maar nog voor dat ik uitstapte
drong het met een schok tot me door, dat mijn vader al drie jaar geleden was
overleden. De mensen, die voorbij liepen leken absoluut niet op mijn vader. Het
was, terwijl ik daar nooit in heb willen geloven, een soort visioen een
zinsbegoocheling. Diep in mijn hart voelde ik, dat ik de man al
heel lang vreselijk gemist had. Zittend achter het stuur schoot ik in tranen en
kwamen er herinneringen boven in een wirwar van emoties.
Toen we op de zolderverdieping bij mijn ouders inwoonden en
Wies in verwachting raakte, besloten we de bevalling te laten plaats vinden in
het Anna Paviljoen van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis. Daar waren zowel Wies
als ikzelf ook ter wereld gekomen, zij het bijna dertig jaar eerder. Toen het
zover was, bracht mijn vader ons naar
het ziekenhuis met zijn auto. Hij ging weliswaar klanten bezoeken, die dag,
maar regelmatig belde hij naar mijn moeder met de vraag of er al nieuws was.
Volgens mijn moeder was hij flink nerveus en drong hij er bij mijn moeder op
aan om bij het ziekenhuis navraag te doen. Zo’n bevalling hoeft toch niet zo
lang te duren? Het duurde tot ´s avonds
laat voordat ik beide ouders belde om de
geboorte van een jongen aan te kondigen. De volgende ochtend kwamen mijn vader
en moeder uiteraard al vroeg de nieuw geborene bezoeken. De zaal binnen lopend
sprak hij tegen de jonge moeder,die nog lag bij te komen van de zware
bevalling, de historische woorden : het had een meisje moeten
zijn!! Hij had graag een meisje als kleinkind gezien, logisch, want ik
ben enigkind en jongen. Ondanks dat was mijn vader dol op Jeroen. Helaas heeft
hij niet lang van zijn kleinkind kunnen genieten. Twee jaar later werd mijn
vader ziek, een nierziekte. Op de avond, voordat hij opgenomen werd in het
ziekenhuis, lag Jeroen naast zijn opa in bed. Toen wij het tijd vonden om hem
naar zijn eigen bedje te brengen, was hij het daar volstrekt niet mee eens. Hij
wilde bij opa blijven slapen. Enigszins overstuur hebben we de kleine Jeroen
toch maar naar boven gebracht, nadat hij zijn opa welterusten gekust had. Hij
heeft zijn opa nooit meer gezien. Een
week later was zijn opa overleden.
Steef
Juli 2014
