De
valkenier
Jeroen en Marlies sliepen met hun kroost een paar kilometer
verder in een vakantiebungalow. De kleine Dinan had zaterdag al tegen mij
gezegd ¨Opa, morgen krijgen we een
verrassing¨. Maar zelf wist hij niet
wat. Zondagmorgen kwam de
verpleegkundige om tien uur om mij te douchen, scheren en aankleden, een
karwei, dat toch gauw een uur in beslag neemt. Toen ik de kamer binnenkwam, was
het gezelschap compleet en zat de
verrassing er al. Hij zag er uit als een
natuurgids. Dinan had hem bij binnenkomst al gevraagd ¨Ben jij de verrassing¨?
En de man had verteld, dat we met z´n allen op kleine nijlpaarden gingen
rijden, maar dat geloofde hij niet. Zelf had ik ook geen flauw idee,tot hij
opstond en Wies feliciteerde met haar verjaardag en ons beiden met ons vijftig
jarig huwelijk, dat overigens pas op vijf mei plaats vindt. Hij was valkenier
en bood ons, op verzoek van onze kinderen, een privé roofvogelshow aan en dat
ging hier op het grasveld voor de bungalow plaats vinden. Maar eerst werden de felicitatie
knuffels uitgewisseld. Daarna haalde Reinier
de valkenier, want zo mochten we hem noemen, als eerste een drietal noord Amerikaanse
buizerds te voorschijn. Ik kreeg een zware leren handschoen aan waarop hij een
stukje vlees legde, daarna floot hij op een klein fluitje en, ja hoor, hij kwam
onmiddellijk op mijn schoot zitten. Ik
had het nooit voor mogelijk gehouden, dat ik op 75 jarige leeftijd, in de
reservetijd, hier op een grasveld bij Loenen nog met een buizerd op schoot zou zitten.
Vervolgens gingen drie buizerds van hand tot hand terwijl Reinier vele
wetenswaardigheden over de buizerds uitlegde. Dinan de jongste van de kleinkinderen durfde de vogels
niet op zijn hand te houden, de vogels waren ook nog best zwaar, maar alle
anderen staan op de foto met een buizerd. Nadat Reinier de spectaculaire
duikvlucht had laten zien van de valk, kwamen er acht verschillende soorten
uilen uit de houten kasten in zijn auto. Dolle pret!! !
¨mag ik die kerkuil
even op mijn arm? ¨ ik heb die grote uil nog niet mogen vasthouden ¨ wat een schattig klein uiltje heb jij daar! ¨ We
hadden een Oehoe op onze hand en een kerkuil. Quan had een speciale relatie met een klein lief valkje. De grootste uil mochten we wel zien , maar
absoluut niet aanraken, de Siberische oehoe,
meer dan een meter hoog en grote klauwen, de witte kerkuil vonden ze
allemaal toch wel de mooiste.
Toen Reinier besloot na bijna drie uur informatie over de
vogels, dat de dieren moesten slapen, uilen zijn nachtdieren, namen we afscheid
van hem en begon het zachtjes te regenen.
Steef maart 2016
