SPEELSTAD ORANJESTAD

Eind februari hebben we een weekend arrangement geboekt bij vakantiepark en  speelstad Oranjestad. Dat is een voormalige aardappelmeelfabriek in Drenthe. Een allemachtig grote overdekte speelhal met botsautootjes,  een piratenschip, springkussens, zweefmolens, een luchtfietsparcours en nog veel meer. Achter de hal staat een heel complex pipo-achtige bungalows. Bepaald niet de meest geschikte plek voor een senior echtpaar om een weekend te ontspannen , zult u denken. Dat klopt,  maar we hadden de drie kinderen van Erik meegenomen (Erik zelf had helaas andere belangrijke dingen te doen ) en Jeroen en Marlies hadden de bungalow naast ons met onze andere drie kleinkinderen betrokken. Dat was zo afgesproken en je kunt ons als grootouders geen groter plezier doen dan  het hele span bij elkaar te zien spelen .  Dus stapten we zaterdagochtend welgemoed en vol verwachting naar de speelhal.  Enige organisatie was wenselijk, opdat de kinderen niet zouden verdwalen in deze immense hal en de twee kleinsten van drie jaar(Ila en Dinan) moesten begeleiding  van de volwassenen. Het was enig om te zien hoe de kinderen met hun neefjes en nichtjes samen,  allerlei speeltoestellen uitprobeerden en alle attracties gingen ontdekken.  Jeroen haalde koffie,  die gratis beschikbaar was.  Quan en Ila hadden na een halfuur spelen ook dorst.   Kom maar mee, zei ik alsof ik hier al jaren kwam. Er waren limonade automaten, waar je zonder muntjes een beker drank uit kon tappen. Maar daarnaast stond ook nog een toestel om ijs uit te tappen.  Mogen we een ijsje, opa? Ook hiervoor bleek geen muntje nodig te zijn. Dat was nog eens verwennerij,  vonden de twee en trots liepen ze terug naar Jeroen en oma.  Opa trakteert,  antwoordde ik op hun vraag waarom ze een ijsje kregen. Dat werd een gevleugelde kreet,  die mij het hele weekend achtervolgde.

Al gauw bleek dat ook de cafetaria alles kosteloos verstrekte.  Je kon daar kroketten of kaassoufle’s op je bord leggen en patat kon je zelf opscheppen uit grote bakken. Er stonden de hele dag lange rijen, alsof het de voedseluitdeling van een grote legereenheid was. Ook wij haalden er onze lunch en avondmaaltijd vandaan.  Morgen gaan we wel weer gezond eten, zeiden we tegen elkaar.

Natuurlijk werd ook ik regelmatig dringend verzocht om te komen kijken naar de bijzondere prestaties van de kinderen.  Mirre verzocht mij dringend om plaats te nemen in een wiebelend rubberbootje,  waar ik nauwelijks mijn voeten in kwijt kon. Al varend draaide ze rondjes waar je duizelig van werd  en dankzij haar hulp kwam ik er toch nog droog uit. In een onbewaakt ogenblik zat Jara van drie ineens in de botsautootjes. Tot mijn eigen verbazing hing ik ineens aan het plafond in een luchtfiets. Quan en Ila  waren onafscheidelijk.  En Xi en Mirre deden ook heel veel samen.

Kortom een weekend waar ik  nog lang met plezier aan zal terugdenken.

Steef.     Maart 2014