MIJN BIBLIOTHEEK
ERVARING
In de spreekkamer van het Nederlandse bibliotheek en
lectuurcentrum, NBLC, werd ik begroet
door de chef personeel zaken. Tegenwoordig noemt men dat human resource
manager, maar dit gesprek speelde zich af begin 1980. Ik had gesolliciteerd
naar de functie van adviseur microvormen, waarbij ik de Nederlandse
bibliotheken moest informeren hoe ze met dit, toen nieuwe, medium moesten
omgaan. Met tien jaar ervaring in de verkoop van microfilm apparatuur kon ik
met veel zelfvertrouwen duidelijk maken dat ik geschikt was voor deze functie.
De eigenlijke reden voor mij was, dat er een economisch magere tijd aankwam.
Als verkoopleider werd ik met mijn vertegenwoordigers steeds vaker
geconfronteerd met investeringen die niet doorgingen, met tegenvallende verkoop
resultaten en met banen, die geschrapt werden.
Vooral die stress speelde mij parten. Mijn vader had in de jaren zestig
ook veel zorgen gehad met veranderende tijden in de verkoop van ontbijtkoek. Er
ontstonden toen de eerste supermarkten (de Gruyter, Albert Hein)en die werden
vanuit de fabriek beleverd tegen lagere inkoopprijzen. Dat zat hem behoorlijk
dwars. Hij raakte de grip op zijn werk kwijt. Bakkers verweten hem, dat hij
oneerlijk zaken deed, een verwijt waar hij niet tegen kon. Ik ben er nog steeds
van overtuigd, dat toen het zaad gelegd werd voor de ziekte die tot zijn dood zou leiden. Bij
mij ontstond eind jaren zeventig ook zo’n anti gevoel tegen de stress van de
verkoop. Vandaar mijn sollicitatie. Bovendien wilde ik voldoende kunnen blijven
verdienen om een gezin te onderhouden. Maar dat ze mij zouden aannemen voor
deze adviserende functie leek mij eigenlijk niet waarschijnlijk. Mijn opleiding
op HAVO niveau zou waarschijnlijk wel te laag zijn voor zo’n semi-overheid staffunctie..
Maar wie niet waagt, die niet wint, dus.
. . Toen ik s´avonds thuis kwam vroeg
Wies waar ik geweest was. Ik had haar niet verteld, dat ik een oriënterend
sollicitatie gesprek zou hebben. Toen ik haar inlichtte over mijn gesprek bij
het NBLC zei ze :nu begrijp ik het. Ze belden een uurtje geleden om te zeggen
dat je bent aangenomen. Toen ik op de eerste werkdag aan directie en collega’s werd voorgesteld,
had ik mijn zondagse pak aangedaan, compleet met stropdas. Maar de sfeer in dit
bedrijf bleek veel minder officieel dan in de zakelijke wereld waar ik toch dan
toe in geleefd had. Ik was de enige in kostuum en stropdas. De sfeer was er
gemoedelijk en collegiaal. Rangen en standen bestonden er niet. Voor koffie ging men naar de kantine,
ingericht als kroeg, na drie uur ´s
middags werd er ook bier geschonken en er waren democratische
verhoudingen met frequente en lange groepsbesprekingen. Ik heb ook nooit meer
een stropdas gedragen.
Tien jaar lang werkte ik in de
bibliotheekwereld. Slechts een paar maanden als adviseur microfilm, maar
leiding geven ging mij beter af dan advies rapporten schrijven en dat vond de
directie ook. Als hoofd van de afdeling audio- visuele media mocht ik leiding
geven aan de introductie in de Nederlandse bibliotheken van de muziek CD’s, de videocassettes, de audio- cassette,
producten, die inmiddels al lang zijn ingehaald door DVD en door You
tube en nog meer van die moderne media, die ik niet meer zo goed kan begrijpen.
Als ik niet in 1990 gebeld was door de
directeur van Fuji Magnetics in Kleef, had ik met veel plezier in de
bibliotheek wereld blijven werken tot mijn pensioen en woonden we nog steeds in
Zaandijk.
Steef
Geen opmerkingen:
Een reactie posten