PEG sonde

Peg sonde

Om negen uur werd ik al opgehaald door de regio taxi. Compleet met mijn elektrische rolstoel. We waren de eerste op de afdeling opname. Daar kreeg ik een bed toegewezen en stelde Christian zich voor als mijn verpleegkundige. Een lekker kopje koffie zat er niet in, want ik moest nuchter blijven. Van hem kreeg ik zo’n blauw operatiejasje aan en al vroeg begon hij bij mij ook een infuus aan te sluiten met antibiotica, dat schijnt nodig te zijn bij dit soort operaties. Een lastig karwei, vond ik, was, dat ik een slang moest inslikken, zover dat hij in mijn maag zou arriveren. Dat ging echter tot mijn eigen verbazing, met groot gemak en heel snel, zodat Christian ons een goed team noemde. Zeker vijf verpleegkundigen kwamen even kennis maken, maar met een identieke werkkleding had ik geen flauw idee wat hun functie was. Om half twaalf werd ik opgehaald en door de onderaardse gang naar de operatie kamer getransporteerd in het bed. Een vreemd gevoel van : ben ik dat, liggend in een ziekenhuis bed? Waarom doe ik dit eigenlijk? Het is niet eens nodig, want het is preventief

Op de verkoeverkamer werd ik op allerlei apparaten aangesloten en daarna was het wachten, tot dat de anesthesiste zich voorstelde. Zij gaf de voorkeur aan een roesje, maar als het nodig is zou ze tot narcose overgaan. Het  bleek inmiddels half een.  Op de operatiekamer stelde zich wel acht mensen voor, operatie assistenten, artsen, anesthesisten, en ineens werd ik weer wakker, lag ik weer op de verkoeverkamer en was het half twee. Ik heb dus een uur volledig gemist. Langzaam drong tot mij door dat de operatie al plaats gevonden had.  Er werd van alles bij mij gemeten, bloeddruk, zuurstof, koorts enzovoort, maar het bleek allemaal keurig. Of ik pijn had vroegen ze wel tien keer, maar ik moest ze teleurstellen, pijn had ik niet, alleen een rauwe keel en een heel lage bas stem. Al snel kwam Christian mij weer ophalen. Wies stond op mijn kamer mij op te wachten, maar ze zag aan mijn gezicht al, dat het goed met mij ging. We hadden afgesproken, dat Wies gewoon naar huis zou gaan om in haar eigen bed te kunnen slapen en dat bleek ook achteraf een goede beslissing. Toen ze om een uur of vijf was vertrokken wilde ik zittend in bed televisie kijken. Voor de afstandsbediening en de koptelefoon had ik de hulp van de verpleging nodig, want dat kan ik niet zelf. Ook het knopje om de verpleging te roepen kan ik alleen met veel moeite indrukken, zelfs het hoog –laag bed aanpassen lukt niet. Maar de avond -verpleegkundige vond dat geen bezwaar en kwam regelmatig even kijken. Om acht uur besloot ik te gaan slapen en achteraf gezien was dat heel verstandig. Vanaf ongeveer elf uur werd ik wakker van een hoop gepraat en het in – en uitlopen van verpleging en artsen. Er was een oudere man op de zaal gekomen, die gevallen was en een zwaar bloedend hoofd had. Zeker twee uur waren ze druk met het verzorgen en hield het geluid mij wakker. Toen het eindelijk rustig werd kwam de nachtzuster weer bloeddruk meten en nog meer controle doorvoeren. Aan het infuus hing een zak met water, waardoor ik ook frequent moest plassen. Dat leverde een overvolle nachtzak op (ik beschik over een condoomkatheder ) en die schoot los! Een nat bed, natte pyama en een nachtzuster die zich een rustige nacht had beloofd. Ze was niet zo goed te spreken en ze deed geen moeite mij te verstaan. Na de verschoning deed ze mij, tegen mijn zin in, een luier om, in plaats van een nieuwe katheder (ik heb nog meer te doen, meneer! ) Die luier was na een uur weer kletsnat en het duurde lang voor ze op mijn belletje reageerde. Compleet  afhankelijk en zielig lag ik te wezen en nu snapte  ik ook meteen waarom veel mensen een nacht in een ziekenhuis niet willen. Mompelend deed ze een nieuwe luier om met de onvergetelijke woorden : ¨nu moet u eindelijk eens gaan slapen, hoor! ¨.  En toen werd het zeven uur, gingen de gordijnen open en werd ik liefdevol verzorgd door de nieuwe verpleegkundige, die de nachtzuster had afgelost.

Steef     januari 2016