Het hobbelpad en de Rolls Roys

Het hobbelpad en de Rolls Roys

De Posbank is een mooi natuurgebied in de buurt van Rheden, eigendom van Natuurmonumenten.

Op zaterdag 19 maart werd ik daar met een rolstoelbus naar toe gebracht. Onze kinderen en kleinkinderen stonden ons al op te wachten en een fotograaf begon meteen  de ene na de andere spontane foto te maken. Ik was daar op uitnodiging van de Zonnebloem met Wies,  kinderen en kleinkinderen . We logeerden in  een Zonnebloem vakantiebungalow in Loenen op de Veluwe met de afspraak dat de Zonnebloem foto’s van ons en onze familie mocht maken voor publicatie in hun nieuwsbrief. Naar hun idee komt onze leefstijl aardig overeen met hun slogan :

er kan zoveel meer dan je denkt.

We werden voorgesteld aan een gids van Natuurmonumenten, die ons ging begeleiden tijdens de wandeling door het gebied. De kinderen werden verzocht uit te kijken naar wilde dieren, maar klimmen in laaghangende dikke boomtakken vonden ze toch spannender. Het pad, waar ik met mijn elektrische rolstoel over heen rijd is hobbelig  en loopt vaak verdacht  schuin naar beneden. Daar kan mijn evenwichtsgevoel niet zo goed tegen. Mijn rolstoel echter heeft geen enkele moeite met hobbels of hellingen, vandaar dat de fotograaf het een Rolls Roys noemt. Lianne, de communicatiemedewerkster van de Zonnebloem vraagt me of ik het nog wel volhoudt, maar dat zou ze beter aan de rolstoel kunnen vragen, ik zit met volle teugen van de kleinkinderen te genieten. Zo af en toe duikt er een kind op mijn schoot om er weer vanaf te schieten als er wat bijzonders te doen is, klimmen, bijvoorbeeld op een stapel boomstammen.

We bereiken de schaapskooi, waar meer dan honderd lammetjes wachten om geaaid te worden door de kinderen. Zelfs met mijn Rolls Roys mag ik binnen de omheining en mag de fotograaf mij op foto vastleggen met een lammetje op mijn knie. De kinderen, maar ook de volwassenen, zijn hier niet weg te slaan, maar uiteindelijk blijken er ook nog andere ´ wilde´ dieren te zien. We krijgen een interessante uiteen zetting van de natuurgids over wilde paarden. Met Jara op mijn schoot komt er zelfs een paardje gezellig aan ons snuffelen, maar we worden dringend verzocht hem niet aan te raken. De kinderen zien zelfs een paardje met een lange snor vlak bij.

Iedereen raakt na drie uur door het park lopen toch vermoeid, dus aanvaarden we tevreden en met veel welgemeende dankwoorden aan het adres van de Zonnebloem  de terugreis naar onze bungalow. Daar stortte de jeugd zich op de spelletjes tablet of gingen met oma een bordspel doen en Jeroen en Erik breidden een feestelijke maaltijd voor met gans en eend.

Conclusie : een dag met een gouden rand.

PS.

Het was ook nog de hele dag droog met heel soms ook nog een zonnetje.