DE VALKENIER

De valkenier

Jeroen en Marlies sliepen met hun kroost een paar kilometer verder in een vakantiebungalow. De kleine Dinan had zaterdag al tegen mij gezegd ¨Opa,  morgen krijgen we een verrassing¨.  Maar zelf wist hij niet wat.  Zondagmorgen kwam de verpleegkundige om tien uur om mij te douchen, scheren en aankleden, een karwei, dat toch gauw een uur in beslag neemt. Toen ik de kamer binnenkwam, was het gezelschap compleet  en zat de verrassing  er al. Hij zag er uit als een natuurgids. Dinan had hem bij binnenkomst al gevraagd ¨Ben jij de verrassing¨? En de man had verteld, dat we met z´n allen op kleine nijlpaarden gingen rijden, maar dat geloofde hij niet. Zelf had ik ook geen flauw idee,tot hij opstond en Wies feliciteerde met haar verjaardag en ons beiden met ons vijftig jarig huwelijk, dat overigens pas op vijf mei plaats vindt. Hij was valkenier en bood ons, op verzoek van onze kinderen, een privé roofvogelshow aan en dat ging hier op het grasveld voor de bungalow plaats vinden. Maar eerst werden de felicitatie knuffels uitgewisseld.  Daarna haalde Reinier de valkenier, want zo mochten we hem noemen, als eerste een drietal noord Amerikaanse buizerds te voorschijn. Ik kreeg een zware leren handschoen aan waarop hij een stukje vlees legde, daarna floot hij op een klein fluitje en, ja hoor, hij kwam onmiddellijk  op mijn schoot zitten. Ik had het nooit voor mogelijk gehouden, dat ik op 75 jarige leeftijd, in de reservetijd, hier op een grasveld bij Loenen nog met een buizerd op schoot zou zitten. Vervolgens gingen drie buizerds van hand tot hand terwijl Reinier vele wetenswaardigheden over de buizerds uitlegde. Dinan de  jongste van de kleinkinderen durfde de vogels niet op zijn hand te houden, de vogels waren ook nog best zwaar, maar alle anderen staan op de foto met een buizerd. Nadat Reinier de spectaculaire duikvlucht had laten zien van de valk, kwamen er acht verschillende soorten uilen uit de houten kasten in zijn auto. Dolle pret!! !

¨mag ik die  kerkuil even op mijn arm? ¨ ik heb die grote uil nog niet mogen vasthouden ¨ wat  een schattig klein uiltje heb jij daar! ¨ We hadden een Oehoe op onze hand en een kerkuil. Quan  had een speciale relatie met een klein lief valkje. De grootste uil mochten we wel zien , maar absoluut niet aanraken, de Siberische oehoe,  meer dan een meter hoog en grote klauwen, de witte kerkuil vonden ze allemaal toch wel de mooiste.

Toen Reinier besloot na bijna drie uur informatie over de vogels, dat de dieren moesten slapen, uilen zijn nachtdieren, namen we afscheid van hem en begon het zachtjes te regenen.

Steef     maart  2016