BUSLIJN 22

Buslijn 22

In Amsterdam rijden extra lange stadsbussen. Ze bestaan uit drie delen, waartussen twee groot uitgevallen blaasbalgen, die je ook in trekzakken aantreft. In zo’n bus bevonden wij ons laatst. Lijn 22 rijdt door het oostelijk deel van de stad. Het OV chipkaartsysteem werkt op exact dezelfde manier als in de onvolprezen bussen van BRENG (wie verzint toch zo’n belachelijke naam voor een busmaatschappij?) Eenvoudig de kaart tegen een incheckapparaat aan duwen en je hoort een piep om aan te geven, dat je welkom bent. Dat stelt dan ook de buschauffeur gerust, want hij (of zij) weet nu, dat je geen zwartrijder bent. Maar wist U, dat je de kaart ook in je portemonnee of portefeuille kan laten zitten en de portemonnee in zijn geheel tegen de cardviewer(staat dit al in de van Dale?) kan duwen? Dan hoef je niet de OV kaart uit je zak of tas te plukken met het gevaar, dat hij op de grond valt en moeilijk terug te vinden is.

Zoiets overkwam mij in buslijn 22. Ik was ingecheckt. Tot mijn volle tevredenheid had ik via mijn portemonnee de geruststellende piep gehoord, waaruit ik begreep, dat ik mee mocht reizen. Bij de halte Oosterburgerstraat moesten we eruit. We waren niet de enige, die uit de volle bus wilden stappen. Vlak voordat ik uit wilde stappen, schoot me te binnen, dat ik moest uitchecken. Echter de OV kaart lag in mijn portemonnee in mijn jas. De binnenzak was al een tijdje opengescheurd,dus was het tasten en voelen tot het ding eindelijk te pakken had en uit mijn zak trok. Toen nog de OV kaart te voorschijn toveren en aan de cardviewer tonen.

Maar de conducteur kon kennelijk niet langer wachten. De deur ging met irritante toon dicht, ondanks mijn geroep, dat ik er nog uit moest. In de lichte paniek, die er bij mij ontstond, liet ik ook nog al het kleingeld over de busvloer  rollen. Mijn vrouw was net op tijd weer  de bus ingekomen en hielp me met het geld oprapen. Meewarig kijkend bleven de passagiers zitten. Vroeger, in mijn jeugd, waren Amsterdammers toch veel behulpzamer. De bus raasde verder naar de volgende halte. Gelukkig hoefde ik daar niet opnieuw uit te checken. In feite was ik één halte zwartrijder.

Eerlijk is eerlijk: met het openbaar vervoer maak je nog eens wat mee!!!

Mei 2012