Hoe gaat het nu met U??
23 september 2013.
Soms weet ik niet precies wat voor antwoord ik zal geven,
als iemand mij vraagt hoe het met mij gaat. Aanvankelijk had ik mijn
spierziekte uitsluitend gedeeld met mijn “inner circle”, zoals familieleden en enkele
goede vrienden, maar na verloop van tijd wilde ik mijn verhaal wel aan meer
mensen kwijt.
Daardoor kwam de informatie ook gewild of ongewild terecht
bij mensen, die ik maar zeer beperkt ken. Het gevolg is, dat ik regelmatig word
aangesproken door belangstellende leden van ons zangkoor of door buurtgenoten,
die hun hondje uitlaten of collega’s van de senioren sportclub. Natuurlijk
waardeer ik belangstelling, want het maakt toch deel uit van mijn leven. Dat
buurtgenoten op de hoogte zijn van mijn spierziekte komt voornamelijk omdat de zorgunit in september vorig jaar werd geplaatst en de
straat een halve dag ontoegankelijk
werd. Een supergrote kraanwagen
belemmerde de toegang tot de straat en tilde de zorgunit over het dak van ons
huis naar de zijtuin. Het is duidelijk, dat de buurtgenoten belangstellend
vroegen, wat dit betekende.
Laatst kwam ik iemand tegen, die ik
zou kunnen omschrijven, als een kennis van een kennis van mij. Ik had nog nooit
met de persoon gesproken maar af en toe alleen maar gegroet. Hij kwam vertrouwelijk dicht bij mij staan en
vroeg met bijna omfloerste stem: Hoe gaat het nu met je? Aan zijn
gelaatsuitdrukking kon ik opmaken, dat hij
geen algemeen nietszeggend antwoord verwachtte, zoals dat in de
dagelijkse omgang met bekenden gebruikelijk is. Zoals: ja goed hoor of dank je en
met jou . Het woordje “nu” in de vraag gaf aan, dat hij er van uitging, dat het
minder goed met mij gaat dan enige tijd geleden. Maar wat zou de man van mij
weten? Dat ik een spierziekte heb, heb ik hem nooit verteld. Ik wilde kiezen
tussen twee mogelijke onbeduidende antwoorden zonder precies te vertellen
hoever het met mij staat. “naar omstandigheden redelijk wel” of “met slechte
mensen gaat het altijd goed”. Dat bleek niet nodig, hij ging meteen verder met
zijn eigen verhaal. Hij bleek van een andere kennis gehoord te hebben
welke ziekte ik heb en aangezien zijn neef (of een nicht dat ben ik
vergeten) ook een spierziekte heeft en al enige tijd niet meer kan lopen en in een
scootmobiel rondrijdt.
Daarna sprak hij uitvoerig, voor mij
wel te uitvoerig, over de ernst van de ziekte bij zijn familielid en hoefde hij
klaarblijkelijk geen informatie meer over mijn toestand. Ik onderbrak hem na
enige tijd, omdat ik zogenaamd haast had en liep snel weg. Het is namelijk
nogal frustrerend om te horen, wat de ziekte allemaal nog meer teweeg zal gaan
brengen.
O ja, riep ik hem nog van veraf toe:
met mij gaat het goed, hoor!!
Steef
Geen opmerkingen:
Een reactie posten