De
zoveelste val.
De eerste keer dat ik viel dateert al van het voorjaar 2012. Het gebeurde in Amsterdam op de
Weesperzijde. Een eenvoudige stoeptegel, die iets hoger lag dan de overige
tegels. Heel erg verbazing wekkend was het voor mij, dat ik binnen een tiende
seconde plat op mijn snuit lag en niet in staat was geweest om mijn val te breken.
Het leverde een snee op in mijn wenkbrauw door mijn bril, maar vooral een deuk
in het vertrouwen in mijn eigen lijf.
De volgende val vond plaats in de zomer van 2012. Hier vlak
bij op het kerkplein in Breedeweg. Ik fietste richting huis, maar er ontstond
ineens een plensbui. Ik stopte bij een boom maar schaafde langs de trottoir
band. Daardoor verloor ik mijn evenwicht en gleed ik van mijn fiets. De pech
was dat ik tegen een paaltje aan botste, ( nota bene een Amsterdammertje) en daardoor mijn sleutel been brak. het leverde veel pijn op maar hierdoor groeide
weer het gebrek aan vertrouwen in het eigen evenwichtsgevoel.
Steeds beter ging ik begrijpen dat ik voorzichtiger moest lopen
en fietsen, maar toch ben ik in 2013 nog diverse malen van de fiets gevallen,
voornamelijk bij het opstappen. Dan was ik dankbaar, dat er aardige omstanders
mij weer op de been hielpen Ook in de tuin heb ik een paar maal plat op de grond gelegen tot schrik van Wies
en anderen, maar gelukkig destijds zonder verdere lichamelijke consequenties.
In het voorjaar van 2014 ging het pas goed mis. Onderweg naar Heuvelland gleed ik op mijn
fiets onderuit en viel ik. Door mijn
bril ontstond er een diepe snee boven mijn wenkbrauw. De huisarts adviseerde
mij dringend niet meer te fietsen. Ik beschrijf dat gedetailleerd in een column
van maart jl. Nu slapen we in de zorgunit beneden en beschik ik over een luxe
Hearly Davidzon Easy rider driewielfiets.
Maar toch, maar toch. . . .
Vorige week struikelde ik ´s avonds over de opstaande rand
van de drempelplaat van de werkkamer naar de tuin. Het was om etenstijd terwijl
drie kleinkinderen zaten te eten in de keuken. Dat was schrikken, maar Wies
ving mij en de kinderen goed op en de buurman bracht mij voor twee hechtingen
naar de huisartsenpost. Inmiddels heeft dezelfde buurman de metalen plaat los
geschroefd en achter in de schuur gelegd. Mijn hechtingen zijn vakkundig
verwijderd en gelukkig heeft het geen nare gevolgen, Behalve dat ik nog meer onzeker loop. De
driewielfiets is de ideale oplossing . Ik kan er steeds meer geroutineerd mee
overweg. Bijna dagelijks fiets ik er alleen of samen met Wies mee in de
omgeving met veel plezier. De opstaande randen Van de metalen plaat zijn bestemd om vallen met een rolstoel te
voorkomen, maar daar wil ik nog lang niet aan toe zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten