PRUIMTABAK

PRUIMTABAK

Al decennia lang ,als neven en nichten bij een alcoholische versnapering de familie historie in duiken ,komt onvermijdelijk het pruimtabak verhaal weer op tafel. Er zweeft ook nog een tweede geval van pikante familie drama’s, maar daarover later. Eerst leg ik graag even uit welke komische blunder door opa  Stalenhoef  werd gemaakt. Opa Stalenhoef leefde van 1875 tot 1951. Hij had een broer, die in Utrecht woonde. Ik weet niet zeker of het verhaal daar plaats vond of bij een ander familielid, maar ik heb wel altijd begrepen, dat het een doorkijkwoning was met een groot raam in de woonkamer aan de voorkant van huis. Het moet eind jaren veertig geweest zijn, vlak na de tweede Wereldoorlog, want opa had al een verminderd gezichtsvermogen en hij was  ook enigszins hardhorend, zo wil het verhaal. Onze oma had Jan,  zo heette hij,  vooraf duidelijk gemaakt, dat  hij zich netjes moest gedragen en dat er geen kwispedoor aanwezig was, dus absoluut niet pruimen. Een belangrijk familie trekje is bij de stalenhoeven, dat ze misschien wel willen luisteren,  maar toch ook graag zelf Willen beslissen.  En opa had erg veel trek in een pruimpje.

Toen oma samen met de gastheer en gastvrouw even naar de keuken ging zag opa zijn kans schoon om  naar zijn zak pruimtabak te grijpen. Snel nam hij een plukje in zijn mond. Nadat hij enkele seconden gekauwd had, vroeg hij zich af waar de kwispedoor stond. Dankzij zijn gehoor problemen   had hij uiteraard niet goed verstaan dat er helemaal geen spuugbakje was. Toen hij het grote open venster zag stelde dat hem gerust. Wij weten inmiddels dat hij niet meer zo goed kon zien. Vlak voordat de gastvrouw en gastheer de kamer binnen kwamen nam hij de pruim uit zijn mond en zwiepte de natte bruine massa naar buiten, althans dat dacht hij. In fraaie slierten spatte de bruine kwak op het raam uiteen. 

Ik was er niet bij en de overlevering is niet duidelijk over de afloop. Het lijkt mij, dat oma goed kwaad geweest is. Het lijkt mij ook dat opa enige tijd zwijgzaam is gebleven, Terwijl hij toch meestal de goedgemutste levensgenieter was.