Een telefoongesprek in 1990.

Een telefoongesprek met voor mij belangrijke gevolgen vond plaats in april 1990. Het was tijdens de avondmaaltijd. Mijn zoon, toen 22 jaar oud,  nam op en gaf de telefoon aan mij met de mededeling, dat het een Engelse meneer was. Toen ik het gesprek over nam, bleek het een  Japanse meneer te zijn. Mr. Yanagida  had ik in de jaren zeventig regelmatig ontmoet in zakelijk verband. Nu,tien jaar later, vertelde hij, dat hij bij Fuji in Kleef werkzaam  was en dat hij mij graag eens wilde ontmoeten om bij te praten. Wij spraken af een week later in hotel Okura in Amsterdam , dat is een chique Japans hotel in  Amsterdam. Ik zag hem gelijk bij binnenkomst in de lobby zitten. Hij begroette mij met een lichte buiging. Pas veel later begreep ik,  dat het een Japans begroetingsritueel is, waarbij de laagste in  rang het diepste behoort te buigen. Ik gaf hem een hand, want zo doen wij Hollanders dat. Alhoewel ik voorbereid was op een bijpraatsessie over ons gezamenlijk verleden, was het duidelijk, dat hij direct to the point wilde komen. Hij was directeur van Fuji Magnetics Europe en hij wilde  een vestiging in Nederland openen. Hij vond, dat ik de vestigingsmanager moest worden. Enigszins beduusd zei ik dat hij beter een jongere man kon zoeken. Als hoofd van een audio/video afdeling in de bibliotheekwereld voelde ik mij ook niet meteen de juiste man als verkoopmanager. Hij bleek te weten, dat ik even oud als hij was en sprak over levenservaring en zijn goede ervaring met loyale Nederlanders. Alhoewel ik nog meer pogingen  deed om zijn voorstel af te wijzen, was Yani (zoals ik hem later in eigen kring ging noemen) onvermurwbaar. Hij nodigde mij uit voor een oriënterend bezoek aan de fabriek in Kleef, waar gigantische hoeveelheden videocassettes  geproduceerd werden. Hij liet er geen gras over groeien, want een stand op de Efficiencybeurs in Amsterdam was al gereserveerd. Enkele maanden daarna startte ik mijn nieuwe baan in Groesbeek . Het was de ouverture van een totaal ander leven. We huurden een kantoorpand in Groesbeek, dichtbij het hoofdkantoor in Kleef  en samen met mijn eerste medewerker, Nora, begonnen we aan een schier onmogelijke taak om klanten te vinden voor onze videocassettes. Daar kwamen dan later ook nog audio- cassettes bij en floppies. Het klikte zo goed met Nora en met de kort daarna aangestelde Jean Mohring als verkoopleider, dat we gezamenlijk de ingewikkelde mentaliteit van de Japanners aardig konden weerstaan. Het telefoongesprek van toen  met Yany was de aanloop naar een totaal andere baan en een verhuizing naar de Bredeweg in Groesbeek met achterlating van de inmiddels volwassen kinderen in de Zaanstreek.