kletspraat

Het kwam hard aan toen de fysiotherapeute van het ALS Centrum in 2011, vlak de diagnose, tegen mij zei, dat ik voort moest maken als ik nog het huis wilde schilderen, want als u lang wacht heeft u niet voldoende spierkracht meer in uw armen.  Vrij kort daarna ben ik inderdaad aan de slag gegaan. Alle kozijnen werden door mij bijgeschilderd en de deuren en het balkon kregen een vers laagje. Zo kon het huis er weer jaren tegen aan, dacht ik en inderdaad nu naar vier jaar ziet alles er nog netjes uit behalve de kozijnen van de slaapkamer. Die staan op het zuiden en hebben veel zon in de zomer en regen in het najaar te doorstaan. Daarom kwam het thema kunststofkozijnen aan de orde. Onlangs werden kunststofkozijnen geplaatst zowel in de slaapkamer boven als in de twee kleine slaapkamers boven. Als ik vanaf de oprit naar boven kijk, ziet het er mooi uit, maar ik zal de kozijnen vanuit de slaapkamer nooit kunnen zien, want trappen lopen is echt niet meer mogelijk. 

Enige weken geleden was Wies ziek. Ze had buikgriep en liep van voren en van achteren leeg. Als partner gun je haar, dat ze rustig kan uitzieken, maar Wies is tevens mijn mantelzorger  en haar  hulp heb ik hard nodig. Niet alleen voor eten en drinken. Direct na een telefonische oproep kwam buurvrouw Tiny binnen. Er was nauwelijks overleg nodig om te beslissen, dat ze een broodmaaltijd voor mij ging maken en dat ze voor Wies kippensoep ging koken (want kippensoep, daar wordt je snel beter van) Ze bereidde ook nog een avondmaal, die we gezellig ´s avonds samen hebben verorberd (jij een hapje, ik een hapje ).  Het ging zelfs zover,  dat zij mij bij het slapen gaan in bed hielp, wat Wies meestal ´s avonds doet.Me dunkt, dat ik blij mag zijn met zo’n buurvrouw. De volgende dag kwam het zusje van Wies, Loes,  na telefonische op de hoogte te zijn gesteld, van Amsterdam naar hier in Groesbeek om Wies en mij bij te staan.  Waar ik zeer van onder de indruk was.

Die stem van mij is nog maar moeilijk te verstaan en ook erg vermoeiend om mee te praten. Het lukt al helemaal niet om mij verstaanbaar te maken als er omgevingsgeluid is, als de klok slaat, de kraan in de keuken loopt, een vrachtauto passeert of als er meerdere mensen tegelijk praten. Het past niet goed bij de manier van leven, die ik gewend ben, maar ik zal het er mee moeten doen. Hopelijk helpt een nieuw computersysteem met oogbesturing en spraakmogelijkheid mij binnenkort enigszins.

steef  oktober 2015