Het Amstel Hotel

Mijn droom was….

Toen ik ongeveer zeventien jaar was wilde ik eigenaar worden van een hotel. Niet zo’n gewoon klein hotelletje, nee een luxe hotel, waar je met alle egards ontvangen wordt door chique personeel en met een fraai restaurant, waar je superculinair kunt eten.

Dus wilde ik eerst naar de hogere hotelschool in Maastricht. Daar kreeg je de juiste opleiding, had ik gehoord van vriendjes. Met mijn handelsschool opleiding had ik voldoende voorkennis. Probleem was, dat het veel geld kostte. Het was een interne opleiding, dus het verblijf moest betaald worden en de extra opleidingskosten, enfin, als je geen rijke ouders hebt, gaat dat, in die tijd althans, niet zo makkelijk lukken. Mijn ouders vonden, dat ik eerst maar eens een psychologische test moest ondergaan bij een beroepskeuze bureau.  Daar bleek, dat ik voor het beroep van hotelbediende uitstekend geschikt was.Dus toen stonden mijn ouders voor een probleem.

Mijn vader had nog een ander voorstel. Als vertegenwoordiger van Peijnenburg’s koek leverde hij ook koek aan het magazijn van het beroemde Amstel Hotel in Amsterdam. Hij kon goed overweg met  de magazijnchef aldaar. Die was, op verzoek van mijn vader wel bereid om mij het harde leven van het horecabedrijf te laten zien.

Op een mooie voorjaarsdag toog ik in mijn beste kleding naar het uitermate chique hotel. De magazijnchef was alleraardigst tegen mij, hij  liet mij luxe hotelkamers zijn en een prachtige lunchroom met kristallen bollen verlichting, prachtige tapijten  en nog veel meer.

Toen vertelde hij over de weinige vrije tijd, die je als hoteleigenaar  hebt. Op zon- en feestdagen moest je hard werken. Met Kerstmis was je nooit thuis. Je moet uitsluitend het andere mensen naar de zin maken, zelf heb je nooit vrije tijd en meestal verdient het slecht.

Thuisgekomen vroeg mijn vader: en, hoe vond je het?

En ik antwoordde: ik wil journalist worden.

Steef